Eerste voet in Afrika

Stel je een plek voor waar je als je blond bent, je als een god behandelt wordt. Iedereen je op hun handen tilt en door de straat draagt. Een plek waar je gratis eten en bier krijgt van iedereen. Een plek waar je de rest van je leven wel zou willen vertoeven met zuid-Spaanse temperaturen. Een plek waar iedereen naar jou luistert en doet wat je zegt puur om je haar kleur.
Zo’n plek bestaat helaas niet. Wat wel bestaat is Oeganda. Een plek met goedkoop voedsel, lekker bier en honderden kinderen die je ‘Mzungu’ noemen. Wat ‘witte’ betekend. Je wordt hier dus niet herkend door je haar kleur maar door je huid. Marokkanen, Turken, Chinezen en zelfs Nederlandse negers niet getreurd. Jullie kunnen in Oeganda ook nog steeds rekenen op een warme kinderlach met de woorden ‘Mzungu, mzungu.’ Iedereen die een iets lichtere kleur heeft dan de mensen hier: zwart. Is een Mzungu. Wat wel duidelijk is, is dat ik met Nederlandse februari huid toch wel de Uber-Muzungu ben.
Mijn reis heeft me naar het idyllische maar vooral onderontwikkelde noorden van Oeganda gebracht. Om het noorden te bereiken moesten we een zijtak van de Nijl oversteken. Aangezien het volkomen logisch is dat je in een land als Oeganda geen foto van een brug of vanaf een brug mag maken. Zijn we 50 meter voor de brug gestopt om het uitzicht te bewonderen. Een groene wildernis met een schuimende rivier zoals de piranha in de Efteling erdoor heen. In de verte waren zelfs Nijlpaarden te zien. Prachtig! De heren in de vrachtwagen die we op de brug tegen kwamen vonden het blijkbaar ook zo prachtig, dat ze het gebied graag van een gekanteld perspectief wouden bekijken.
Vanaf die oversteek waren we dus in het relatief en absoluut onderontwikkelde Noorden. Waar kapotte trucks en vervallen winkeltjes de weg sierden. Echter kwamen we er vlak voor onze eindbestemming voor die dag, ‘Kitgum’ erachter dat onze auto ook ietwat onderontwikkeld was. De tikkende uitlaat en de schokkende motor waren we ondertussen al aan gewend. Echter een half uur rijden voor Kitgum bleef de auto hangen in zijn derde versnelling. Met een gematigde 40 km per uur en veel getoeter zodat we niet stil kwamen te staan, zijn we toch in Kitgum aangekomen.
Willem en ik gingen ondertussen ons 30ste uur in van het wakker zijn. We hadden namelijk de hele vlucht en reis niet geslapen. Een paar pogingen in de auto werden bruut verstoort door de zogenaamde ‘putholes’ in de weg. In Kitgum hebben we auto overgeleverd aan Oeganda de expertise die ook te bewonderen is in menige Top Gear afleveringen. Die zelfde avond hebben we vrijwel alle westerlingen in Kitgum leren kennen, ten ere van de verjaardag van Jille onze stage begeleider.
Twee dagen later zijn we opgehaald door de manager van de Buffalo Base, John een Karimajong. De auto van Jille moesten we helaas in Kitgum achter laten. Die avond van Valentijnsdag zijn we hier in Karenga, op de Buffalo Base onze stage plek, aangekomen. Het is een landschap om verliefd op te worden. Vol spitse bergen en open vlaktes van Savanne gebied, ook al is de helft daarvan af gefikt. Het is hier prachtig.
We hebben hier zondag een wandeling gemaakt de berg op. Wat in de Oostenrijkse bergen een zwaar zwart pad is, zal hier als groen worden weer gegeven. Over rotsen klimmen, scherpe afdalingen onze gids Opio kan ze allemaal vinden. Wat hij ook kan vinden is honing van mieren die we als een echte Bear Grills hebben opgepeuzeld. Maandag 16-02-2015 zijn we naar de naburige middelbare school geweest. Deze week gaan we ons daar oriënteren en daarna bekijken hoe en wanneer wij zelf les zullen gaan geven.
Het mooie van Oeganda is dat alles een verhaal krijgt. Ik ben ervan overtuigd dat ik met mijn blonde hoofd nog veel verhalen mee zal maken. Na twee dagen in Oeganda zag ik al een schorpioen. Iets dat Jille in 2,5 jaar in Oeganda nog niet had gezien. Een goed teken voor wat me nog te wachten staat? Of toch een voorbode voor iets anders?