'Okoro, okoro.'
Door: Jon George Heuts
Blijf op de hoogte en volg Jon
09 Maart 2015 | Oeganda, Kitgum
‘Okoro, okoro.’
Wat ‘ik heb honger’ betekend, een zinnetje die vrijwel iedere oude man of vrouw tegen je zegt in Karenga en omliggende dorpen. Een normale toerist zal zich snel ongemakkelijk voelen door het gebedel en de vraag om eten. Een oude man met het colbertje dat je vader in 1980 in de kledingbak deed, staat je recht in de ogen aan te kijken. Zijn handen voor zich gestrekt, klaar om iets van die rijke mzungu te ontvangen.
Helaas voor deze mensen ben ik geen normale toerist maar Jon George Heuts. Ik moet toe geven, dat ik het eerst ook pijnlijk en zielig vond voor deze mensen. Vooral voor de kindjes met hongerbuikjes. Echter heb ik een antwoord gevonden wat gebaseerd is op de waarheid en sympathie oproept bij de personenen in kwestie. ‘I joda okoro.’ Wat ‘ik heb ook honger’ betekend. In mijn maag is namelijk altijd plaats voor wat eten.
Mijn maag staat nu al een maand open voor de culinaire hoogstandjes die Oeganda te bieden heeft. Deze zijn in twee woorden te benoemen. Rijst en bonen. Een gezonde cocktail die garant staat voor veel energie en goede scheten in de avond. Af en toe mag je ook spaghetti en bonen verwachten of pocho met bonen. Wat een mengsel van water met mais poeder is zonder smaak.
Mijn trouwe uitvalbasis is de Buffalo base in Karenga. Vanaf hier verken ik samen met Willem en Opio onze gids, de bergen rondom het dorp. Iedere trip staat garant voor avontuur met deze mannen. Zo hebben we Opio al honing uit een boom zien oogsten en zijn we uitgenodigd om een keer mee op jacht te gaan. Geen Engelse vossen jacht met traditie en stijl. Nee echt keiharde old skool jacht. Met mannen die gewapend met pijl en boog en hun slippers gemaakt van autobanden, recht de berg op rennen. Opzoek naar de zogenaamde mountain fish. Een uit de kluiten gewassen rat, die verdomd lekker vlees heeft.
Om de twee weken verlaat ik dit gebied voor de relatieve luxe van Kitgum. Een stadje 110 km ten westen van Karenga. Voor Oegandese begrippen is deze noordelijk stad nog steeds de middle of nowhere. Een stad met weinig voorzieningen en waar je in iedere winkel het zelfde kunt kopen. Voor Willen en mij is het echter een oase in de woestijn. We verblijven in Kitgum in een lodge waar onze begeleider ook manager van is. Je kan hier kiezen wat je wil eten en hebt wifi! Een welkome afwisseling van het gebied waar je eet wat de pot schaft en zelfs telefonisch bereik niet altijd zeker is.
Vervoer tussen deze plaatsen laat je denken dat je in een aflevering van Peking Express bent beland. Als je geluk hebt kun je een lift vinden in een auto. Dan ben je in 2.5 uur van de ene plek naar de ander. Echter dit is net zo speciaal als een warme douche in Afrika. Waar je vaker mee in aanraking zal komen is public transport. Geen bus maar een truck. Zowel overbeladen in goederen als in mensen.
De term ‘totale incapabelheid,’ zou nog te veel eer aan doen voor dit vervoer. Onze Oegandese mede mens moet nog uit vinden, dat als je spullen halverwege de rit van de truck af moet halen. Dat je ze dan niet helemaal onderin stopt. Daarnaast mag iedereen op ieder moment de truck laten stoppen. Soms om op te stappen. Soms om de truck iets te laten kopen in de stad. Want het is ook een rijdende winkel die de enige levens ader is, voor een aantal kleine dorpen tussen Karenga en Kitgum in.
Juist in deze dorpjes krijg je vaak ‘Okoro, okoro’ te horen. Alhoewel mijn huid langzaam bruin begint te kleuren zien de mensen toch nog steeds dat ik een mzungu ben. Een mzungu die public transport neemt sowieso idioot. Maar geniet wel van de goddelijk status van zijn huid. De mooiste plekjes waar je je wel vaak nergens kan vast houden aan de zijkant van de truc zijn dan wel voor jou. Met een beetje geluk mag je ook voorin zitten als er geen corrupte overheidsmedewerker mee moet.
Alhoewel mijn woorden wellicht een negatieve lading geven aan het public transport. Is het wel een prachtige rit, waar iedereen aardig tegen je is op de truck. Een rit staat garant voor leuke gesprekken en grappige complicaties. Zoals een vrouw die tijdens een pauze vergeet op te stappen en vervolgens schreeuwend op een motor ons in haalt om weer op de truck te klimmen. Het leert je ook geen westerse eisen te stellen in een land als Oeganda. Een land waar men geen tijd kent en het dus ook niet uitmaakt om de hele truck uit te laden en weer opnieuw in te pakken of om de twintig meter voor een half uur te stoppen.
Morgen wordt het dus gewoon weer wachten tot de truck vol geladen is. Gaan zitten en genieten van het prachtige landschap.
Wat ‘ik heb honger’ betekend, een zinnetje die vrijwel iedere oude man of vrouw tegen je zegt in Karenga en omliggende dorpen. Een normale toerist zal zich snel ongemakkelijk voelen door het gebedel en de vraag om eten. Een oude man met het colbertje dat je vader in 1980 in de kledingbak deed, staat je recht in de ogen aan te kijken. Zijn handen voor zich gestrekt, klaar om iets van die rijke mzungu te ontvangen.
Helaas voor deze mensen ben ik geen normale toerist maar Jon George Heuts. Ik moet toe geven, dat ik het eerst ook pijnlijk en zielig vond voor deze mensen. Vooral voor de kindjes met hongerbuikjes. Echter heb ik een antwoord gevonden wat gebaseerd is op de waarheid en sympathie oproept bij de personenen in kwestie. ‘I joda okoro.’ Wat ‘ik heb ook honger’ betekend. In mijn maag is namelijk altijd plaats voor wat eten.
Mijn maag staat nu al een maand open voor de culinaire hoogstandjes die Oeganda te bieden heeft. Deze zijn in twee woorden te benoemen. Rijst en bonen. Een gezonde cocktail die garant staat voor veel energie en goede scheten in de avond. Af en toe mag je ook spaghetti en bonen verwachten of pocho met bonen. Wat een mengsel van water met mais poeder is zonder smaak.
Mijn trouwe uitvalbasis is de Buffalo base in Karenga. Vanaf hier verken ik samen met Willem en Opio onze gids, de bergen rondom het dorp. Iedere trip staat garant voor avontuur met deze mannen. Zo hebben we Opio al honing uit een boom zien oogsten en zijn we uitgenodigd om een keer mee op jacht te gaan. Geen Engelse vossen jacht met traditie en stijl. Nee echt keiharde old skool jacht. Met mannen die gewapend met pijl en boog en hun slippers gemaakt van autobanden, recht de berg op rennen. Opzoek naar de zogenaamde mountain fish. Een uit de kluiten gewassen rat, die verdomd lekker vlees heeft.
Om de twee weken verlaat ik dit gebied voor de relatieve luxe van Kitgum. Een stadje 110 km ten westen van Karenga. Voor Oegandese begrippen is deze noordelijk stad nog steeds de middle of nowhere. Een stad met weinig voorzieningen en waar je in iedere winkel het zelfde kunt kopen. Voor Willen en mij is het echter een oase in de woestijn. We verblijven in Kitgum in een lodge waar onze begeleider ook manager van is. Je kan hier kiezen wat je wil eten en hebt wifi! Een welkome afwisseling van het gebied waar je eet wat de pot schaft en zelfs telefonisch bereik niet altijd zeker is.
Vervoer tussen deze plaatsen laat je denken dat je in een aflevering van Peking Express bent beland. Als je geluk hebt kun je een lift vinden in een auto. Dan ben je in 2.5 uur van de ene plek naar de ander. Echter dit is net zo speciaal als een warme douche in Afrika. Waar je vaker mee in aanraking zal komen is public transport. Geen bus maar een truck. Zowel overbeladen in goederen als in mensen.
De term ‘totale incapabelheid,’ zou nog te veel eer aan doen voor dit vervoer. Onze Oegandese mede mens moet nog uit vinden, dat als je spullen halverwege de rit van de truck af moet halen. Dat je ze dan niet helemaal onderin stopt. Daarnaast mag iedereen op ieder moment de truck laten stoppen. Soms om op te stappen. Soms om de truck iets te laten kopen in de stad. Want het is ook een rijdende winkel die de enige levens ader is, voor een aantal kleine dorpen tussen Karenga en Kitgum in.
Juist in deze dorpjes krijg je vaak ‘Okoro, okoro’ te horen. Alhoewel mijn huid langzaam bruin begint te kleuren zien de mensen toch nog steeds dat ik een mzungu ben. Een mzungu die public transport neemt sowieso idioot. Maar geniet wel van de goddelijk status van zijn huid. De mooiste plekjes waar je je wel vaak nergens kan vast houden aan de zijkant van de truc zijn dan wel voor jou. Met een beetje geluk mag je ook voorin zitten als er geen corrupte overheidsmedewerker mee moet.
Alhoewel mijn woorden wellicht een negatieve lading geven aan het public transport. Is het wel een prachtige rit, waar iedereen aardig tegen je is op de truck. Een rit staat garant voor leuke gesprekken en grappige complicaties. Zoals een vrouw die tijdens een pauze vergeet op te stappen en vervolgens schreeuwend op een motor ons in haalt om weer op de truck te klimmen. Het leert je ook geen westerse eisen te stellen in een land als Oeganda. Een land waar men geen tijd kent en het dus ook niet uitmaakt om de hele truck uit te laden en weer opnieuw in te pakken of om de twintig meter voor een half uur te stoppen.
Morgen wordt het dus gewoon weer wachten tot de truck vol geladen is. Gaan zitten en genieten van het prachtige landschap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
